Κεραμεικός. Σε ένα στενό που δεν το παίρνει καν το μάτι σου παρά μόνο αν βρεθείς τυχαία στην περιοχή με πιθανή κατεύθυνση κάποιο από τα μαγαζιά στο Γκάζι. Είναι μία το μεσημέρι και επικρατεί αναστάτωση στο .......κάθετο δρομάκι δεξιά της οδού Θερμοπυλών καθώς καταφθάνουν κατά δεκάδες άνθρωποι που δεν έχουν χρήματα -όχι για να πάνε διακοπές, αλλά- ούτε καν για τα βασικά.
Με τα μάτια χαμηλωμένα, το χαμόγελο σβησμένο από τα χείλη τους και με προσπάθεια να μη παραπονιούνται για το ότι απλά πεινάνε και δεν έχουν να φάνε πλησιάζουν όχι με βήματα δειλά αλλά αποφασιστικά στο κτίριο της οδού Γερμανικού. Εκεί «τρέχει» τις τελευταίες εβδομάδες ένα πρόγραμμα φιλανθρωπικό για δωρεάν διανομή φαγητού χωρίς διακρίσεις, όπως μας επισημαίνουν όλοι όσοι συναντάμε εκεί αλλά και ο υπεύθυνος τροφοδοσίας ο οποίος σημειώνει επιπλέον ότι το πρόγραμμα χρηματοδοτείται από το Φιλανθρωπικό Ίδρυμα Στέλιος Χατζηιωάννου.
«Είναι για όλους όσους έχουν ανάγκη να φάνε», σημειώνει με νόημα ο νεαρός που φροντίζει να προμηθεύει και δίνοντάς τους ένα τοστ συσκευασμένο.
«Δεν είναι κάτι σημαντικό αλλά για εμάς είναι απαραίτητο», θα μας πει η κυρία Μαίρη, μία συνταξιούχος η οποία δακρύζει στη σκέψη και μόνο ότι αυτό είναι το μοναδικό φαγητό που θα απολαύσει σήμερα και θα πρέπει να κάνει υπομονή μέχρι την επόμενη ημέρα το μεσημέρι.
Οδός Γερμανικού ή απλά οδός γερμανικής κατοχής;
Κανείς δε μπορεί με βεβαιότητα να δώσει απάντηση. Είναι σχεδόν 500 άτομα εγγεγραμμένα και έρχονται καθημερινά εκεί για να πάρουν ένα τοστ. Το γράφεις ως είδηση και δε μπορείς να το συνειδητοποιήσεις ότι συμβαίνει στην Αθήνα του 2014. Στην άδεια πόλη που οι πολλοί έχουν εγκαταλείψει λόγω των καλοκαιρινών διακοπών οι εικόνες της πραγματικότητας σε επαναφέρουν στις συνθήκες της πραγματικής ζωής.
Γιατί η Αθήνα, η πόλη των διαφορών, των πολλών φυλών, της φτώχειας, της πείνας και της οικονομικής στενωπού αγνοεί ίσως ότι αυτή η εικόνα υφίσταται.
Οι συγκεντρωμένοι άνθρωποι έξω από το κτήριο περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους όχι για ένα πιάτο φαγητό, αλλά για ένα τοστ. Συνυπάρχουν και Έλληνες και ξένοι σε αυτό το μαρτύριο της αναμονής, χωρίς διακρίσεις, ίσοι απέναντι στο δικαίωμα του φαγητού.
Δε βρίζουν πια ούτε το πολιτικό σύστημα, ούτε αυτούς που τους γύρισαν την πλάτη.
Συνειδητοποιούν ότι ο καθένας πια θα πορευτεί μόνος του όπως και όσο μπορεί. Μοναδική διέξοδος η στήριξη που τους παρέχουν έστω και σε αυτό το επίπεδο κάποια σωματεία φιλανθρωπικά έτσι για να μας θυμίζουν πως όσο υπάρχουν άνθρωποι πιθανόν να μη σβήσει το όνειρο για μία καλύτερη επόμενη ημέρα.
Πηγή. http://www.protothema.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου