Ή τελικά μας... δουλεύουνε (και το κάνουν με ευχάριστο για αυτούς τρόπο) ή κάτι άλλο... συμβαίνει (κάτι παίζεται οικονομικά, διόδια;;; λέμε εμείς) και περιμένουν να δουν τί θα γίνει. Αλλιώς δεν εξηγούνται τέτοια καθυστέρηση και όλες αυτές οι παλινωδίες και οι αλλεπάλληλες υποσχέσεις, που δίνονται ανά μήνα στους Μεσσήνιους, λες και περιμένουν .....
... καθρεπτάκια (ως ιθαγενείς). Έναν δρόμο, βρε αθεόφοβοι ζητάμε, το αυτονόητο για να κυκλοφορούμε με ασφάλεια και να μην περνάμε από την... εκατόμβη της Τσακώνας, τί άλλο νομίζετε; Και να γίνει το αυτονόητο έπρεπε να σπάσει και το ρεκόρ του... γεφυριού της Άρτας, αυτό το ανυπέρβλητο σε ασυνέχεια, ασυνέπεια, και ανικανότητα κράτος (περίπτωση Τσακώνα – Παραδείσια), για να φτάσουμε περίπου 8 χρόνια μετά και ακόμη να μην κυκλοφορούμε. Κι επειδή η λέξη ντροπή, με όλα όσα συμβαίνουν και με την θυσία στον... μολώχ της ασφάλτου να συνεχίζεται ακατάπαυστα, φαίνεται να μην τους αγγίζει λίγο το... τεχνοκρατικό τους πρόσωπο και την συμφεροντολογική (της τσέπης και της πονηριάς) συμπεριφορά τους, τώρα έχουν αρχίσει να... μαδούν την μαργαρίτα για το πότε θα παραδώσουν τον έτοιμο δρόμο, από την Αλλαγή μέχρι τη Θουρία. Το πάνε αρχικά από μήνα σε μήνα (περιβόητες πλέον οι δεσμεύσεις Καρνέση, παρουσιάστηκαν στο δελτίο της τηλεόρασης BEST) και τώρα από... μέρα σε μέρα. Δεν είμαστε τοπικιστές. Ανήκουμε στην κατηγορία των ανθρώπων και ως ''τέτοιοι'' επιθυμούμε να μας συμπεριφέρονται ως ίσοι με αυτούς, κράτος και «Μορέας» (κράτος εν κράτει...) και να αφήσουν τις ψευτομαγκιές και να κοιτάξουν λίγο και τον κόσμο και τα πραγματικά προβλήματα. Κι εδώ έρχεται και η αξία της παρέμβασης των αυτοδιοικητικών, τοπικών και άλλων φορέων, που πρέπει να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων να απαιτήσουν για τον τόπο τους και όχι να... επαιτούν για να βγουν μια φωτογραφία (αναμνηστική στη δική τους βραχύβια μνήμη), κατά τη διάρκεια τελετής εγκαινίων με την κορδέλα στα χέρια, πουλώντας «παραγοντιλίκια» και... πλάτες στον κάθε «κύριο Μορέα». Ο λήθαργος της... αδράνειας τελείωσε, το ίδιο και η... χειμερία νάρκη των συνειδήσεων. Έτσι, δρόμος εδώ και... σήμερα. Όχι αύριο, ούτε κάποια στιγμή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου