Η "Γαμοκοινωνία" τους κάνει πρεμιέρα στην Καλαμάτα (τόπο καταγωγής του Αντώνη και αγαπημένη πόλη του Μάκη) τη Δευτέρα στις 10.30 μ.μ. στο "Bar Bar" στις "Βραδιές κωμωδίας" που επιμελείται καλλιτεχνικά η ηθοποιός Μαρία Γουλά.
ΜΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
- Είσαι ο Μπίλης στο σίριαλ "Με λένε Βαγγέλη" και φαντάζομαι ότι θα γίνεται χαμός όταν σε συναντά ο κόσμος στο δρόμο...«Είχα γίνει ήδη αναγνωρίσιμος από τα "Μαύρα μεσάνυχτα" οπότε έχω συνηθίσει πια να με κοιτούν στο δρόμο, να με χαιρετάνε. Τώρα εντάξει, είναι λίγο πιο έντονο, αλλά το έχω συνηθίσει, το αντιμετωπίζω χαλαρά. Αλλωστε δεν γίνεται και τίποτα τραγικό, περπατάς στο δρόμο και ο κόσμος σού χαμογελάει, σε χαιρετάει».
- Πιστεύεις κι εσύ στο κόνσεπτ του σίριαλ που πρωταγωνιστείς, ότι πρέπει να κάνεις πάντα το καλό;
«Το σίριαλ βασίζεται πάνω στο κάρμα, που είναι μια γενική αντιμετώπιση ζωής η οποία βέβαια δεν αφορά τους πάντες και μπορεί να μην συμβαίνει και πάντα. Το να ζεις και να κάνεις κάτι καλό πάντως, σου γυρίσει δεν σου γυρίσει μπούμερανγκ, είναι έτσι κι αλλιώς καλό. Δηλαδή το σωστό είναι να κάνεις καλά πράγματα - άσχετα με το αν αυτό θα δημιουργήσει ένα θετικό υπόβαθρο κι αν θα σου συμβαίνουν μετά όλα τα καλά... Δεν είναι ανάγκη να κάνεις κάτι καλό για να έχεις μια ανταμοιβή, αλλά επειδή έτσι το νιώθεις».
- Είσαι αυτό που λέμε καλό παιδί;
«Από μικρό καλό παιδί ήμουν... στο μέτρο των αναλογιών, έτσι; Οπως όλα τα παιδιά είχα κι εγώ τις περίεργες στιγμές μου, αλλά γενικά μια χαρά παιδί ήμουν».
- Δεν έκανες δηλαδή καμιά μεγάλη ζαβολιά;
«Είναι κάτι που δεν λέγεται... και αφορά την προσωπική ζωή ενός φίλου. Τα υπόλοιπα ήταν τα κλασικά, οι αταξίες του σχολείου».
- Απ' όταν έγινες πατέρας, άλλαξες;
«Ως ένα βαθμό ναι, έχω αλλάξει κι είναι λογικό. Γιατί όταν έρχεται ένα μωρό, πάντα -τουλάχιστον τον πρώτο καιρό- μετατοπίζεται το βάρος των ενδιαφερόντων. Αυτό έχει συμβεί και σε μένα και στην Κατερίνα, αλλά φαντάζομαι ότι με τον καιρό, μεγαλώνοντας ο μικρός -που τώρα είναι 2,5 ετών- θα αρχίσει να αλλάζει και πάλι. Πάντως τώρα είναι η προτεραιότητά μας».
- Τι είναι το "Εις γαμοκοινωνίαν";
«Ο τίτλος ήταν ιδέα του Αντώνη και είναι αυτό το διφορούμενο. Το γαμοκοινωνία έχει την έννοια του πώς έχει γίνει έτσι αυτή η γαμοκοινωνία που ζούμε... με όλα αυτά που γίνονται, αλλά και εμπεριέχει και το "γαμώ την κοινωνία μου". Εχει τη δομή μιας παράστασης η οποία έχει πολύ σταντ-απ αλλά και διάφορα σκετσάκια, και υπάρχει και πολύ παιχνίδι με το κοινό, ιδίως στο δεύτερο μέρος. Συμμετέχει ο κόσμος στην παράσταση και δεν είναι το κλασικό του σταντ-απ, ένας τύπος με ένα μικρόφωνο που προσπαθεί να σε κάνει να γελάσεις. Εχουμε προσαρμόσει την παράσταση έτσι, στο πλαίσιο ενός χώρου όπου κάθεται κάποιος να πιει το ποτό του κι έχει από μόνος του μια θεατρικότητα».
- Καλλιτεχνικά σε κεντρίζει περισσότερο το μη κλασικό ανέβασμα μιας παράστασης;
«Είναι κάτι διαφορετικό, δεν σημαίνει ότι είναι καλό ή κακό. Χαίρομαι που μου δίνεται η δυνατότητα και το δοκιμάζω για δεύτερη φορά, γιατί είναι τελείως διαφορετικό από το θέατρο. Εδώ απευθύνεσαι σε κόσμο που είναι εκεί και σου μιλάει κατευθείαν, όχι που θα έρθει να σε βρει μετά στα παρασκήνια. Εχεις μια άμεση επικοινωνία με όλες τις δυσκολίες που μπορεί να έχει αυτό - αλλά ανταποδίδει πάρα πολύ όλη αυτή η επαφή με τον κόσμο που γίνεται σε real time».
ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΡΟΜΠΑΣ
- Πώς σου ήρθε ο τίτλος "Εις γαμοκοινωνίαν";
«Ο τίτλος είναι ένα λογοπαίγνιο. Από τη μια είναι ο καλλιτεχνικός γάμος που συντελείται μεταξύ εμού και του Μάκη, ενώ έχει και μια αναφορά σ' ένα βουκολικό κωμειδύλλιο στο τελευταίο μας σκετς, που το έχω γράψει σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο και περιγράφει τον έρωτα ενός τσοπάνη με τη γίδα του, που τελικά παντρεύονται! Εχει επίσης σχέση με μια φανταστική αφήγηση για το πού κρατάει το επώνυμό μου, η σκούφια μου δηλαδή. Και φυσικά είναι το προφανές, η γαμοκοινωνία που ζούμε... γαμώ την κοινωνία μου! Είναι και σταντ-απ, είναι και θεατρική παράσταση. Γιατί έχει στιγμές που απευθυνόμαστε στον κόσμο "ρίχνοντας" τον υποτιθέμενο τέταρτο τοίχο που υπάρχει στο θέατρο και δεν επιτρέπει την παρέμβαση του κοινού, είναι όμως και στιγμές που κάνουμε σκετς μεταξύ μας και λειτουργεί η θεατρική σύμβαση».
- Μεσσήνιος κι εσύ ε;
«Ναι! Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα αλλά η καταγωγή είναι από την Κορομηλιά και πέρασα εκεί πολλά καλοκαίρια, πηγαίναμε πάντα το Πάσχα στις διακοπές - και γενικά με κάθε ευκαιρία. Εχω συγγενείς κάτω, φίλους, και έχω κρατήσει γενικά τους δεσμούς μου με τη Μεσσηνία. Πάντως νιώθω ότι έχω περισσότερο δεσμούς πνεύματος παρά αίματος με τη Μεσσηνία. Μ' αρέσει η καταγωγή μου, το χωριό μου, το δηλώνω υπερήφανα από πού είμαι - και προσπαθώ όσο γίνεται να κατεβαίνω και συχνότερα. Αλλωστε το ότι η παράστασή μας "Εις γαμοκοινωνίαν" κάνει πρεμιέρα εκεί... δεν είναι καθόλου τυχαίο».
- Η φρίκη που τρώτε στην Αθήνα, θα φέρει λες κόσμο στην επαρχία;
«Ηδη έχει ξεκινήσει να γίνεται αυτό σε ένα μικρό βαθμό ίσως, αλλά πιστεύω ότι είναι μονόδρομος τελικά. Μία από τις καλές επιπτώσεις της κρίσης νομίζω ότι θα είναι αυτό: να επιστρέψει πολύς κόσμος στις πατρογονικές του εστίες. Θα ξανακαλλιεργήσει τα χωραφάκια του, θα ξαναβάλει το περιβόλι, θα το εκτιμήσει ξανά το χωριό και το κομμάτι γης που έχει αφήσει ακαλλιέργητο ή στα χέρια των ξένων να το δουλεύουν. Πιστεύω ότι θα ξαναρθούμε σε επαφή με τη φύση, με αξίες που ξεχάσαμε, όπως η ισχύς εν τη ενώσει. Ηδη βλέπω ότι έχει αρχίσει να αλλάζει ο τρόπος της διασκέδασης, με περισσότερες συγκεντρώσεις στα σπίτια όπου ο καθένας φέρνει κι από έναν μεζέ και κρασί κι ό,τι του βρίσκεται, και ξαναγίνεται πιο ουσιαστική η επαφή. Φτάνει πια και με το μοντέλο του λάιφ-στάιλ και της μπουζουκορεκλάμας και της πλαστικής ξεφτίλας που ζήσαμε τα τελευταία είκοσι χρόνια».
- Η δική σας δουλειά δεν θα πληγεί;
«Η ύφεση την έχει πλήξει ήδη πάρα πολύ. Εχει εξαφανιστεί η τηλεόραση πια - κι εκεί που γίνονταν 40 σίριαλ το χρόνο φέτος γίνονται 4. Αλλά ό,τι δεν αφορά την κοσμογονική αλλαγή, την πραγματικότητα που ζει η κοινωνία, ό,τι δεν μιλάει πια ουσιαστικά στο θεατή, δεν θα έχει πια θέση.
Δεν μπορείς να ανεβάσεις πλέον σήμερα ένα θεατρικό, κλασικό ή μη, με τους όρους της προ κρίσης εποχής. Πρέπει τα πράγματα να παίρνουν θέση πια, πρέπει να αφυπνίζουν και να συγκινούν. Πάει η εποχή των νερόβραστων, πρέπει να είναι μια πολιτική πράξη το θέατρο - κι αυτό είναι επίσης από τα θετικά της κρίσης. Αλλωστε πάντα η τέχνη ανθεί στην κρίση!».
- Με όσα συμβαίνουν θυμώνεις, κατεβαίνεις στο δρόμο, αποστασιοποιείσαι;
«Ολα αυτά! Και στο δρόμο κατέβηκα και θα κατέβω ξανά, και θυμώνω, αλλά και αποστασιοποιούμαι όταν πρέπει να δω ψύχραιμα τα πράγματα και να τα αποτυπώσω στο χαρτί ή στο σανίδι. Πάντως, πρέπει να καταλάβουμε ότι τέρμα το βόλεμα και η νιρβάνα για όλους».
Συνέντευξη στη
Μαρία Τομαρά
http://www.eleftheriaonline.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=15832:εις-γαμοκοινωνίαν-τη-δευτέρα-στην-καλαμάτα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου